Kiedy w 1967 roku jeden z harwardzkich wykładowców zapoczątkował nowy ruch kontrkulturowy, nikt nie przypuszczał, że na zawsze zmieni on oblicze Ameryki i świata zachodniego. Chociaż ruch hipisowski powstał na kampusach najpopularniejszej uczelni amerykańskiej, szybko rozprzestrzenił się po całym kraju, dotarł do Wielkiej Brytanii i Kanady, a także wielu krajów Europy Zachodniej, ciesząc się zainteresowaniem szczególnie u młodzieży. Młodzi ludzie kontestowali otoczenie, w którym przyszło im żyć, odrzucali sztywne ramy społeczne, protestowali przeciwko amerykańskiemu stylowi dobrobytu, chcieli stworzyć nowe społeczeństwo, sprzeciwiali się wojnie. Kultura hipisowska odcisnęła też niezatarte piętno w modzie. Jakie są jej wyznaczniki? Na czym polegała moda hippie?
Moda hippie – sprzeciw przeciwko zastanej rzeczywistości
Hipisi, bo tak o sobie mówili przedstawiciele subkultury drugiej połowy lat siedemdziesiątych, swoje poglądy wyrażali także poprzez ubiór. Chyba w żadnej innej subkulturze ubiór tak bardzo nie wyrażał stosunku do świata. Zarówno kobiety i mężczyźni stawiali na ubrania kolorowe, luźne, inspirowane kulturą Azji i Afryki. Kochano etniczne wzory. Niezwykłym powodzeniem ciszyły się obszerne tuniki, ręcznie tkane, ozdabiane lub haftowane, zestawiane z obszernymi dżinsowymi dzwonami. Młode kobiety, dziewczęta chętnie nosiły długie luźne spódnice lub sukienki w kwiaty, do których zakładały sandały na platformach, tzw. rzymianki lub inne obuwie, których podstawą była wygoda. Chętnie też wykorzystywano kowbojki. Warto pamiętać, że „dzieci kwiaty”, jak mówiono o hipisach, kochali wszystko, co naturalne. Z tego powodu chętnie nosili ubrania „z drugiej ręki” lub kupowane u lokalnych rzemieślników, na rynkach. Niezwykłym powodzeniem cieszyły się ubrania i dodatki kupowane podczas podróży do odległych państw Dalekiego Wschodu.
Symbole mody hipisowskiej
Niezbędnym symbolem mody hipisowskiej była pacyfka, która pojawiała się na t-shirtach lub jako element biżuterii. Symbolem przywiązania do natury były ubrania z lnu lub innych naturalnych materiałów. Często wykorzystywano np. zamsz, z którego wykonywano frędzle i szyto kamizelki. Dopełnieniem były fryzury. Prawdziwe zgorszenie u przeciwników ruchu hipisowskiego budziły długie włosy u mężczyzn, które miały symbolizować wolność i niezależność. W przypadku kobiet też królowały długie włosy, które bywały czesane w warkoczyki i ozdabiane przepaskami z rzemyków. Hipisi powiedzieli stanowcze nie nobliwej biżuterii, zastępując ją wyrobami wykonywanymi ręcznie z tworzyw naturalnych. Królowały więc bransoletki drewniane, wykonane z kolorowych koralików, naszyjniki z motywem łapaczy snów. Niezbędne akcesoria to materiałowe torebki z frędzlami lub plecione koszyki. Po raz pierwszy w historii mody ubranie miało jednocześnie symbolizować wyrażane poglądy.
Styl neo hippie – czym się charakteryzuje?
Jest nonszalancki, wyrazisty, bardzo wygodny. Stawia przede wszystkim na wyrażenie własnej osobowości, indywidualizmu. Ponieważ hipisi byli związani z naturą, bliska była im szeroka paleta barw charakteryzujących ziemię: brązy, beże, soczyste żółcie, czerwień, barwa pomarańczowa i niebieska. Kolory są zdecydowane, mocne, oparte często na kontrastach, bo przecież wbrew kolorom barwy ziemi wcale nie są mdłe. Printy wywodzą się ze świata roślin i zwierząt. Niezwykle popularne są motywy kwiatowe. Z drogiej strony styl neo hippie śmiało sięga po wzory etniczne. Nie można przecież zapomnieć, że hipisi lat siedemdziesiątych poszukiwali często prawdy w religiach Wschodu i stamtąd czerpali wzory kulturowe. Do tego dochodzą hafty, koronki, ale nieco niedbałe, pozornie niedoskonałe, jakby samodzielnie wykonywane. To wszystko ma świadczyć, że najważniejsza jest naturalność, nieskrępowanie, indywidualizm. W ubraniach neo hippie wykorzystywane są tylko materiały naturalne. Mogą to być cienkie tkaniny: bawełna lub len, a także grubsze: jeans i dżins. Ten nowy styl, wzorowany na epoce hipisów, ma bardzo wielu zwolenników, gdyż podkreśla indywidualizm i jest po prostu wygodny oraz niebanalny.
