Lekomania jako rodzaj toksykomanii należy do grupy uzależnień, z jakimi zmaga się społeczeństwo XXI wieku. Charakterystyczną jej cechą jest odczuwanie wewnętrznego przymusu zażywania leków. Problem polega na tym, że to uzależnienie bardzo trudno zdiagnozować. Chorzy nie dostrzegają problemu, a najbliższa rodzina i przyjaciele nie obserwują skutków charakterystycznych dla innych uzależnień.
Najczęstsze przyczyny lekomanii
Na lekomanię najbardziej podatne są kobiety w wieku od 30 do 50 lat oraz osoby, które zmagają się z uzależnieniem od innych substancji (np. nikotyny, alkoholu, narkotyków). Występowanie zaburzeń psychicznych znacznie zwiększa ryzyko lekomanii (np. osoby chorujące na depresję, bezsenność, nerwicę).
Do lekomanii mogą prowadzić nieprawidłowe nawyki oraz lęk o swoje zdrowie zwany w medycynie hipochondrią. Do niewłaściwych nawyków prowadzących do rozwoju lekomanii prowadzi niekontrolowane przyjmowanie różnego rodzaju preparatów oraz przyjmowanie leku niezgodnie z zaleceniami lekarza. Niektóre substancje lecznicze powodują uzależnienie, jeżeli są stosowane w nadmiernych ilościach lub przez czas dłuższy niż zaleca lekarz.
Lekomania jest często diagnozowana u osób zażywających benzodiazepiny i barbiturany (leki uspokajające, nasenne) oraz opioidy (leki przeciwbólowe, leki na kaszel).
Zachowania i objawy mogące świadczyć o uzależnieniu od leków
Wbrew pozorom lekomania wywołuje objawy fizyczne i psychiczne oraz może powodować zmiany w zachowaniu. Najbardziej charakterystycznym objawem lekomanii są drażliwość, lęk i drżenie mięśni lub inne podobne symptomy kojarzone z zespołem abstynencyjnym, pojawiające się w sytuacji braku dostępu do leków.
Inne zachowania towarzyszące lekomanii to stopniowe zwiększanie dawek leku, skoncentrowanie uwagi na zdobyciu leku, który zawiera substancję powodującą uzależnienie, zobojętnienie na obowiązki i inne sprawy życiowe, obniżenie zdolności psychomotorycznych i zmiany w osobowości. Lekomania może powodować omamy, urojenia i halucynacje.
Dostępne metody leczenia lekomanii
Pacjenci, u których została zdiagnozowana lekomania, są kierowani na oddział toksykologii, w celu ustalenia ogólnego stanu zdrowia i oczyszczenia organizmu z substancji uzależniającej.
Drugi etap lekomanii polega na odbyciu terapii uzależnień w warunkach izolacji lub ambulatoryjnie. W trudnych przypadkach terapia uzależnień przeprowadzana ambulatoryjnie nie
W ramach terapii osoba uzależniona uczy się, w jaki sposób należy radzić sobie z głodem lekowym oraz jak stosować alternatywne sposoby rozwiązywania problemów życiowych.
