W przypadku pizzerii sprawa jest o tyle bardziej skomplikowana, że najbardziej klasyczny rodzaj pizzy, czyli neapolitańska, może być w krajach Unii Europejskiej produkowany wyłącznie według precyzyjnie sformułowanych zasad i wytycznych (specjalna mąka, morska sól, mozarella konkretnego rodzaju, wypiek jedynie w opalanym drewnem piecu, na płycie kamiennej). W efekcie tego znakomita większość lokali serwujących pizzę nie tylko nie posiada w ofercie klasycznej pizzy neapolitańskiej, ale przede wszystkim stawia na eksperymenty w zakresie stosowanych połączeń składników czy nawet składu ciasta. Czasami efekty takich prób są naprawdę niesamowite, częściej jednak kończą się dość spektakularnymi porażkami.
Piękno tkwi w prostocie
Z jednej strony duża konkurencja to bardzo dobra sytuacja, ponieważ daje nam możliwość wyboru spośród wielu różnych rodzajów pizzy, czasem jednak prowadzi w pizzeriach do pewnego absurdu: są lokale, w których zwyczajnie nie da się znaleźć pizzy o względnie nawet normalnym zestawie składników, bo menu nie przewiduje żadnej ?zwykłości?. Dlaczego to takie irytujące?
Powód jest prosty: pizza jako tak zwany ?placek ubogich? to potrawa naprawdę niewyszukana, bo składająca się z mąki, wody, ziół i oliwy. Pomidory na pizzy pojawiły się dopiero w wieku XVI, są więc względnie nowym dodatkiem, a według osób stowarzyszonych w Assoziacione Verace Pizza Napoletana (co w wolnym tłumaczeniu przekłada się na Zrzeszenie Prawdziwej Pizzy Neapolitańskiej) jedyne autentyczne rodzaje pizzy to margherita (pomidory, mozarella, bazylia) i marinara (czosnek, pomidory, oliwa, bazylia, oregano).
Mistrzowie pizzy
Można się z członkami wspomnianego stowarzyszenia zgadzać lub nie, ale bez wątpienia w menu większości pizzerii dominują zestawienia nie tak proste, jak wymienione powyżej klasyki. Na szczęście są też w naszej stolicy miejsca, w których można zakosztować zarówno pizzy w wydaniu klasycznym, jak i nieco bardziej ekstrawaganckim ? mowa o pizzeriach sieci Domino’s, która zasłużenie cieszy się sławą serwowania najlepszej pizzy w Warszawie. Wynika to przede wszystkim z przywiązania do włoskiej tradycji wyrobu pizzy (wyłącznie świeże ciasto o unikalnej recepturze, składniki wysokiej jakości i oryginalne włoskie przyprawy) oraz towarzyszącej temu pasji do eksperymentowania w oparciu o smaki tradycyjnej włoskiej kuchni.
W praktyce przekłada się to na pizze o nie do końca typowych smakach, które jednak zawsze mają mocny związek z krajem, w którym ?placek ubogich? zrobił tak zawrotną karierę. Trzeba bowiem pamiętać, że o sukcesie lub porażce decyduje nie umiejętność odtworzenia precyzyjnego przepisu, a chęć i umiejętność stworzenia na jego bazie czegoś zupełnie nowego, co będzie mimo to wyraźnie nawiązywać do wielowiekowej tradycji. I takie właśnie są pizze w sieci Domino’s ? jednocześnie klasyczne, ekstrawaganckie i pyszne.
